Ten eerste: maak geen gebruik van directe fontoperators zoals \fB, \fP enz. Gebruik macro's die argumenten accepteren. Op deze wijze voorkom je een gebruikelijke valkuil: het wijzigen van het font aan het einde van het woord en dat de vette tekst of schuindruk tot aan de volgende fontwijziging doorgaat. Geloof me, het gebeurt vaker dan je denkt. De tmac.an macro's voorzien in de volgende lettertypen:
.B Vet
.BI Vet afgewisseld met schuindruk
.BR Vet afgewisseld met Roman
.I Schuindruk
.IB Schuindruk afgewisseld met vet
.IR Schuindruk afgewisseld met Roman
.RB Roman afgewisseld met vet
.RI Roman afgewisseld met schuindruk
.SM Klein (9/10 geschaald van de reguliere grootte)
.SB Klein vet (niet klein afgewisseld met vet)
X afgewisseld door Y betekent dat de oneven argumenten grafisch worden gezet in X terwijl de even argumenten worden gezet in Y. Bijvoorbeeld
.BI "Arg 1 is Vet, " "Arg 2 is Schuindruk, " "en Vet, " "en Schuindruk."
De dubbele aanhalingstekens zijn nodig om witruimte in een argument op te kunnen nemen; zonder deze aanhalingstekens verschijnt er geen witruimte tussen de afwisselende lettertypen. In feite hoef je de macro's voor afwisselende lettertypen alleen te gebruiken in die gevallen waar je witruimte tussen lettertype wijzigingen wilt voorkomen. Tot zover wat beschikbaar is. Hieronder hoe je gebruik zou moeten maken van de verschillende lettertypen: (delen schaamteloos overgenomen uit man(7))
Alhoewel er in de UNIX-wereld veel willekeurige conventies bestaan voor manpages, definieert het bestaan van verscheidene honderden Linux specifieke manpages onze standaards: Bij functies worden de argumenten altijd gespecificeerd in schuindruk, zelfs in de SYNTAX sectie, waar de rest van de functie vet wordt afgedrukt:
.BI "mijnfunctie(int " argc ", char **" argv );
Bestandsnamen staan altijd in schuindruk, behalve in de sectie SYNTAX, waarin opgenomen bestanden vet zijn afgedrukt. Dus je zou gebruik kunnen maken van
.I /usr/include/stdio.h
en
.B #include <stdio.h>
Speciale macro's, die gewoonlijk in hoofdletters staan, worden vet afgedrukt:
.B MAXINT
Bij het nummeren van een lijst met foutcodes, staan de codes vet afgedrukt. Deze lijst maakt gewoonlijk als volgt gebruik van de macro .TP (paragraaf met hangende tag):
.TP.B EBADF.I fd is geen geldige file descriptor..TP.B EINVAL.I fd is ongeschikt als leesstof
Elke verwijzing naar een andere manpage (of naar het onderwerp van de huidige manpage) is vet afgedrukt. Als het nummer van de manpage wordt gegeven, dan is dit in roman, zonder spaties:
.BR man (7)
Acroniemen zien er het beste uit wanneer ze typografisch worden gezet in een klein lettertype. Dus is mijn aanbeveling
.SM UNIX
.SM ASCII
.SM TAB
.SM NFS
.SM LALR(1)